ԳՐԱԿԱՆ-ՀԱՍԱՐԱԿԱԿԱՆ ԱՄՍԱԳԻՐ
ԱՅԴ ԽԵՂՃ ՈՒ ՑՆԴԱԾ ՍԵՐԸ
Ինչ-որ մեկը քիթդ տրորել էր: Սիրուն քիթիկդ քսվել էր գետնին եւ քերծվել: Երազներդ ցեխոտվել էին, ու դու մոլորված էիր…
Այն ժամանակ, երբ ամբողջությամբ թրջված էիր ու անպետքական իրի պես անձրևաջրի մեջ թավալ էիր գալիս, շեկ մազերդ իրար էին խառնվել: Լաց լինելիս արցունքներդ հասնում էին քերծված քթիդ ու հետո իջնում ցեխոտված երազներիդ վրա: Դու անօգնական ու չքնաղ տեսք ունեիր՝ նորածնի պես: Եվ հայտնվեցի ես: Վախենում էի քեզ մոտենալուց, քանզի այդ նույն անձրևաջրի մեջ նաև ինք-նահավանությունդ ու խեղդող տխրությունդ էին թափված:
Բայց դու, սիրելիս, օգնության էիր կանչում: Եկա ու սիրեցի: Սկսեցի պաշտել խառնված ու կեղտոտ մազերդ: Ես մաքրեցի արցունքներդ, երազներիդ փոշին ու ցեխը: Ես անքնությամբ, հոգնելով ու ցնծալով մաքրեցի:
Քեզ հետ մի քանի տիեզերքներ հայտնաբերեցի:
Իմացա, որ եթե փոձեմ քայլելով արևին հասնել, մոտավորապես տասնհինգ հազար տարի կպահանջվի ինձնից: Իմացա, որ կան շուտ բռնկվող ու հանգչող աստղեր եւ դրանց, չգիտես ինչու, «պայթող» են
կոչում. սիրո պե՞ս են…
Քո շնորհիվ իմացա, որ նարցիսներն իրականում անձրևաջրում քարշ եկող շեկ մազերով լացկաններ են:
Որքա՜ն հրաշալի ես դու, իմ ծիածանաթև՛ երկնային արարած: Քեզ համար իսկապես կարելի է ապրել, ապրել անվերջ…
Սոնա Վարդանյան
ԵՊՀ ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետ, 1-ին կուրս